|
| ||||||
| ||||||
آمار وب |
|
افراد آنلاین:
|
طراح قالب |
موزیک و سایر امکانات |
|
|
|
|
||
|
عید نوروز باد نوروز وزیـــده است به کوه و صحرا جامه عیـــد بپـــوشنـــد، چه شاه و چه گدا بلبل باغ جنان را نبـــود راه به دوست نازم آن مطـــرب مجلـــس کـــه بود قبله نما صوفى و عارف ازین بادیه دور افتـادند جــام مى گیر ز مطــرب، که رَوى سوى صفا همه در عید به صحرا و گلستان بروند من ســرمست، ز میخـــانه کنـــم رو به خدا عید نوروز مبارک به غنــــى و درویش یــــــار دلـــــدار، ز بتخـــانــــه درى را بـــگشا گر مرا ره به در پیر خــــــرابات دهى بــه سر و جان به سویش راه نوردم نه به پا سالها در صف اربــــــاب عمائم بودم تـــا بـــه دلـــدار رسیدم نـــکنم بـــــاز خــطا
حُسن ختام الا یا ایها الساقى! ز مـــى پُر ســــاز جامم را که از جـــانم فــــرو ریزد، هواى ننگ و نامم را از آن مى ریز در جـــامم کــه جانم را فنا سازد برون سازد ز هستى، هسته نیرنگ و دامم را از آن مى ده که جانم را ز قید خود رها سازد به خود گیـــرد زمـــــامم را، فرو ریزد مقامم را از آن مى ده کــه در خلوتگـــــه رندان بیحرمت به هم کــوبد سجودم را، به هم ریزد قیامم را نبـــــودى در حـــریمِ قدسِ گلــــرویان میخــانه که از هـــر روزنـــى آیم، گلى گیرد لجامم را روم در جـــرگه پیران از خــــــود بىخبر، شاید برون ســـازند از جــانم، به مى افکار خامم را تـــو اى پیــــک سبکباران دریــــاى عدم، از من به دریادارِ آن وادى، رســـان مدح و سلامم را به ســـاغر ختم کردم این عدم اندر عدم نامه به پیرِ صومعه بــــرگو: ببین حُسن ختــامم را
جان جهان به تو دل بستم و غیر تو کسى نیست مرا جُز تو اى جان جــــهان، دادرسى نیست مرا عاشق روى تــوام، اى گل بى مثل و مثال به خدا، غیر تو هــرگز هــــوسى نیست مرا بـــا تو هستم، ز تو هرگز نشدم دور؛ ولى چه توان کرد که بانگ جــــرسى نیست مرا پــــرده از روى بینداز، به جان تـــــو قســم غیـــر دیــــدار رخت مـــلتمسى نیست مرا گر نباشى بـــرم، اى پـــردگى هرجـــــایى ارزش قدس چـــو بـــال مگسى نیست مرا مــــده از جنت و از حــــــور و قصورم خبرى جز رخ دوست نظر سوى کسى نیست مرا
شرح جلوه دیــــــــــدهاى نیست نبیند رخ زیبــــــــــــاى تو را نیست گـوشى که همىنشنود آواى تو را هیچ دستـــــــــى نشـــــــــود جز بر خوان تو دراز کـــس نجوید به جهـــــــان جز اثر پاى تو را رهرو عشقـــــــــم و از خــــــــــرقه و مسند بیزار به دو عالـــــــــــم ندهم روى دل آرای تو را قامت ســــــــرو قـــــــــــــدان را به پشیزى نخرد آنکه در خــــــــــــواب ببیند قد رعناى تو را به کجا روى نمـــــــاید کـــــــــه تواش قبله نهاى؟ آنکه جوید به حـــــــرم، منزل و ماواى تو را همه جـا منزل عشق است؛ که یارم همه جاست کور دل آنکــــه نیابد به جهـــان، جاى تو را بــــــا کـــــه گویم که ندیده است و نبیند به جهان جــــــز خم ابـــــرو و جز زلف چلیپاى تو را دکـــــــه علـــــــم و خرد بست، درِ عشق گشود آنکه مىداشت به سر علّت سوداى تو را بشکنــــــم این قلـــــــم و پـــــــاره کنم این دفتر نتـــــوان شـــــرح کنم جلـــــوه والاى تو را
دریاى جمال ســـــــر زلفت به کنارى زن و رخسارگشا تا جهان محو شود، خرقه کشد سوى فنا به سر کوى تو اى قبله دل، راهى نیست ورنه هــــرگز نشـــــوم راهــى وادىّ مِنا از صفـــاى گل روى تو هر آن کس برخورد بَـــــــرکَند دل ز حریم و نکُند رو به صفا طاق ابروى تو محراب دل و جان من است مــــــن کجا و تو کجا؟ زاهد و محراب کجا؟ ملحد و عارف و درویش و خراباتى و مست همـــه در امــــرِ تو هستند و تو فرمانفرما خرقــه صوفى و جام مى و شمشیر جهاد قبلهگاهى تو و این جمله، همه قبله نما رَسَـــم آیا به وصـــــال تو که در جان منى؟ هجر روى تو که در جان منى، نیست روا ما همه موج و تو دریاى جمالى اى دوست مــــــوج دریاست، عجب آنکه نباشد دری
|
||
|
|
||
|
وصیتنامه9 |
||
